Mutua Fides - Boechout

Een geweldige zaak louter voor lede(n). Dit is de kroeg waar ik wil zijn. Vooral met amice aspipils64 is het hier altijd prachtig!

Om eerlijk te zijn is 1 ster al zelfs te veel. Een inwonend familielid is opgenomen geweest op Cadenza 2, B-groep. Het begint al met het feit dat het overduidelijk is dat men niet graag werkt. Gesprekken met de IB laten op zich wachten (zelfs na de vraag van de cliënt), er is niks controle en ondersteuning zelfs niet wanneer de cliënt naar de uitslaapkamer werd gestuurd, bezoek ontdekt letterlijk dat er ketamine in de WC's gesnoven werd, maar de begeleiding is niet in staat om dit te onderscheppen (gaat natuurlijk moeilijk als je heel de dag u opsluit in de verpleegpost-> misschien kan een beetje betrokkenheid hier wel van pas komen), een herstelgesprek wordt georganiseerd wanneer de cliënt nog onder invloed is van cocaïne (nogmaals-> zou de begeleiding hier geen oog voor moeten hebben?). Resultaat: een gefrustreerde familie die zich niet gehoord voelt en die nogmaals aan hun lot wordt overgelaten. Natuurlijk heeft een tekort aan verantwoordelijke en bekwame begeleiding ook zijn gevolgen, nl. dat de cliënten het risico lopen om elkaar te beïnvloeden. Dat was dus het geval; hij is dus letterlijk 3 keer zo verslaafd teruggekomen dan voordien. Wanneer het dan moeilijk begint te worden (wat betekent dat ze daadwerkelijk eens moeten werken), gooien ze de cliënt gewoon buiten en laten ze de familie gewoon stikken met iemand waarvan de verslaving erger was dan voordien (wetende dat we als familie al minstens 8 maanden door de hel is gegaan, omdat we hem niet opgenomen kregen). Toen hij buitengegooid werd besefte zijn IB wel ineens dat ze moest werken, dus heeft ze de deur opengelaten voor hem, zodat hij het sneller kon aftrappen. Ze zou maar eens moe moeten worden. Nadien wordt het voor de familie uiteindelijk terug volledig onhoudbaar (omdat er nu ook sprake is van agressie). Bij het ontslag hadden ze vermeld dat hij altijd opnieuw zich mocht aanmelden. Toen hij echter via de huisarts opnieuw werd aangemeld, gaven ze aan dat hij toch wel eerst naar een PAAZ zou moeten gaan omdat hij in die toestand een bedreiging vormt voor de anderen (die dreiging is het resultaat door HUN toedoen en daarbij komt dat het dan wel oké is dat de familie hier op dagelijkse basis mee te maken krijgt?). Daarbij komt dat de meeste PAAZ-afdelingen geen patiënten meer opnemen met een cocaïneverslaving. Dus wat moeten wij hier uit opmaken? Trek uw plan maar? Wat met de BOR-bedden? Bestaan die ineens niet meer? Of was het gewoon een reclamestunt, nogmaals ten koste van de cliënt en zijn omgeving? Wetende dat verslavingen tegenwoordig steeds vaker en vaker voorkomen en dat daarom het belang van een kwalitatief traject toeneemt, kan ik concluderen dat dit gewoonweg ondermaats is. Zelfs met momenten naar het ziekelijke toe. Ik kan alleen maar hopen voor de begeleiding dat ze in hun privé, zelf eens te maken krijgen met een geliefde die verslaafd is en dat ze dan ook in de steek gelaten worden door zo'n hulpverleners als zichzelf. Want inlevingsvermogen en empathie zitten er duidelijk niet in. Hopelijk gaan ze hun job dan eindelijk eens wel serieus nemen.